چوبان قارداش وقت دارالیب، هادیر اول!
اولو سعادتین موشتولوقچوسو
اوزو توکلو، شله‌لی بیر پیادا
ائله بوگون، صاباح گل ها گلده‌دیر.
قورو ایتلریندن، قوی بری گلسین،
چول-چوخادان سال آلتینا اوتورسون؛
سوروشما هئچ شله‌سینده نه‌یی وار.
قارالمیش کاساندا، تخته قاشیقلا
اونا تئز ال اوستو بیر قووتماج وئر؛
اونونلا بیرلیکده چکیل سن ده یئ!
قیسینما، قیپچینما چکیل ایرهلی!
او سنین الی‌نین قاتماغینا یوخ،
گؤزونده کی صداقته باخاجاق.
اونون قلبی ائل نبضی‌له دؤیونور
اینان چوبان سن اونداکی ایناما!
آد-سانیندان خبر آلسان دئمه‌سه
سینما اوندان، هئچ اونو دا قیناما.
یانلیشسیز نیشان وئر چوبان آماندیر-
اونا سیخ مئشه‌یه چاتان جیغیری!
او گونش یولچوسو، نور یولچوسودور،
او گئدیر گئجه‌نی دوغوزدورماغا،
اؤلکهده یئنی بیر بوساط قورماغا؛
او گئدیر گئجه‌نی دوغوزدورماغا.
۱/۵/۱۳۵۰
رهپوی خورشید / سعید سلطانپور
فراهم باش چوپان، وقت بس تنگ است
بشارتگوی نوخیزِ بلندیهای خوشبختی
به پشتش پشته‌ای، با پشته ریشی خاکی و پرپُشت
همین امروز می‌آید ز ره، چون می‌رسد از ره
سپیدههای گلگون سحر، چوپان!
بگو سگ‌های گله گوش‌ها گیرند تا آید تو را نزدیک
پلاسی پهن کن، تا خسته ره آرام گیرد بر پلاس تو
مگو در کوله بارت چیست؟
بیاور تازه مهمان را قلیچی شیر، از سنگ گدازان داغ
کنارش مهربان بنشین و با او ناشتائی کن
نگاه تازه مهمان، در زلال پاک چشمان تو خواهد ماند
نه روی پینههای سالیان رنج دستانت
به خود منشین و بنشین در کنارش تنگتر، چوپان!
نباشد در مرامش رنگ و نیرنگی
همه عشق است و ایمان است و یکرنگی
اگر گفتی که نامت چیست، ای مهمان نشانت چیست؟
و او خاموش برجا ماند
سکوتش را به دلتنگی گمانِ بد مبر چوپان!
بگیر انگشت بی سهو اشارت سوی برزوهای کوهستان
که می‌پیچد میان جنگل انبوه
که او رهپوی خورشید است و می‌راند به سوی نور
که شب آبستن نور است و مهمان نافچین باوۀ خورشید
و مهمان می‌رود تا این ولایت را سُرودی ارمغان آرد
سرود زندگی، با سهم و سامانی دگر، چوپان!
که شب آبستن نور است و مهمان نافچین باوۀ خورشید.
۱۳۵۶
