غریبه‌دیر «هئیوره»
ایکی ایلان، گؤزونده.
اوزون، قارا دیلی وار
یئکه بورنو، اوزونده.
بوز آیی‌یا اوخشاییر
گؤزو، دیشی، قاشی وار.
اوجا بوی‌دور، هوندور‌دور
چوخ بیر یئکه باشی وار.
گاه گیزلنیر اوتایدا
گاه گلیر او، بوتایا.
هردن تاپیب بیر آغاج
دیرماشیر او، بوتایا.
هر دن گیریر اوتاغا
تخت آلتیندا یاتیر او.
باخاندا من اورایا
بیردن یئره باتیر او.
هر بیر یئری قارادیر
سئچه بیلمیر گؤز اونو.
قارالتی‌دیر، کؤلگه‌دیر
وصف ائدنمز، سؤز اونو.
اونو گؤرجک هر اوشاق
قورخو دوشور جانینا.
«هئیوره»دیر، «خورتدان»دیر
بیر آدی دا «هیولا!»
آنجاق منیم سورغوم وار:
– قارا، هوندور هئیوره!
قورخوردورسان هامینی
نه دن اوتری، پس نه‌یه؟
عئیبی یوخدور، قورخوت سن
بالا- بؤیوک اوشاغی!
یوخ اولورسان، نه‌دن تئز
یاندیراندا چیراغی؟!»
