به نوروز ۹۱ نزدیک می شویم. شب عید, خانه تکانی. خرید و…
هر کسی این روزها سری به بازار می زند؛ خواسته ها مختلف است و بازارها گوناگون؛ و خریدها نیز به مقتضای طلب درون و برون خریداران.
طبق عادت همه ساله, سری به بازار کتاب می زنم. گذرم به کتابفروشی دهخدا می افتد. در بساط کتاب فروشی، کتاب تازه منتشر شده ای نظرم را به خود جلب می کند. نویسنده کتاب را سالهای سال است که می شناسم؛ از جنگ “ارک”. غلامحسین فرنود؛ نامی که بعدها در پیشم بسی اعتبار می یابد و جزو ارجمندان می شود.
این بار نیز عنوان کتاب مرا به خود می کشاند و در پیچ های اندیشه سیرم می دهد. یاد شعر نیما می افتم, شعر داروک؛ آنجا که می گوید : بر بساطی که بساطی نیست و …
چند تایی از کتاب “در بساط نکته دانان” را می خرم تا به دوستان و آشنایان کتابخوان عیدی بدهم. آقایی متوجه می شود که من چندین جلد از کتاب را خریدم. نگاهم می کند و می پرسد: ” آقای فرنودون سئونلری ده وار؟ ( آقای فرنود دوستدارانی هم دارد؟) در جوابش می گویم: آقای فرنود دوست داشتنی هستند و دوستداران زیادی هم دارند؛ بلی…
فرنود, این جستجو گر خستگی ناپذیر اندیشه و هنر, این بار ما را به بساط نکته دانان کشانده؛ نکته هایی که با تعهد و حس مسئولیت, در نوشته ها و آثار نویسندگان، اندیشمندان و هنرمندان دیگر یافته, در ذهن و اندیشه خود جلایشان داده و با تیزبینی و ظرافت دید, در بساط فراخی گسترانده, و خوانندگان را به تعمق در آنها فراخوانده است.
کتاب “در بساط نکته دانان” به واقع مجموعه مقالاتی است که آقای فرنود در سالهای اخیر در مطبوعات آذربایجان به چاپ رسانده اند.
تورق کتاب نشان می دهد که دایره موضوع مولف بسی گسترده است.
فرنود, ادبیات ، سینما، شعر، تئاتر، نقاشی، طنز، کاریکاتور، فلسفه، تاریخ و موضوعات متنوع دیگر را در این کتاب با دیدی نو و زبانی تازه بیان کرده است؛ شیوه برخورد ایشان به این موضوعات، آموزنده و برانگیزنده است.
هر خواننده به فراخور حال خویش از این بساط توشه ای بر می دارد؛ ذهن و حافظه اش را با آن جلا می دهد, اندیشه اش را عمق می بخشد و در نهایت به مولف خوشفکر و خوش بیان آن دست مریزاد می گوید. ضمن این که نمی تواند زحمات ویراستار خوش ذوق کتاب را بی ارج گذارد و سپاسگزار کار شایسته اش نباشد.
این کتاب به همت دیگر نویسنده و روزنامه نگار خوشفکر آذربایجانی – آقای “حمید بخشمند” – گردآوری, مرتب و به زیور نشر آراسته شده است…
و در پایان سخن, این آرزو که ای کاش آقای فرنود اجازه می دادند سایر مقالات و یادداشت های پراکنده شان نیز که محصول نزدیک به نیم قرن سابقه قلم زنی اوست, جمع آوری و به چاپ سپرده می شدند. بی شک, این کار سترگ قدمی ارزشمند در راستای اشاعه دانش و اندیشه در این مرز و بوم خواهد بود.
اسفند ماه ۹۰
