«به پاس خوبی‌ها و خلاقیت‌های استاد حبیب فرشباف»

چشمان نافذ آبی رنگش، ساطع صمیمیت و صداقتش بود.
چه در میان مردم و چه در کلاس درس، خوش کلام و شیرین سخن بود؛ اخلاق و رفتار نیکویش ستودنی‌ بود.
مهربانی‌هایش، به سان باران بهاری، زنگارها را شستشو می داد؛ غم و اندوه را از دل آدمیان می سترد.
نخستین بار بود که شکل ظاهری پرتقال را دیدم و مزه آن را چشیدم‌.
سال ۱۳۵۰ بود. هنوز، در روستای ما،زنگاوا، مدرسه ساخته نشده بود. کلاس‌های درس «پنج پایه» در اطاق‌های تنگ و تاریک روستاییان برگزار می‌شد‌.
آقای فرشباف، از بدو ورود به روستای زنگاوا، بفکر افتاده بود که هر چی زودتر مدرسه‌ای در این روستا ساخته شود، بدین جهت بطور جدی پیگیر ساختن ساختمان مدرسه زنگاوا شد.
استارت اولیه کمک مالی را از خودش شروع کرد.
کل حقوق ماهیانه اش را، طی یک فقره چک بمبلغ ۱۰۰ تومان نوشته و به دست مشهدی صمد فرهادی داده بود .
مدرسه مورد نظر ایشان، باعشق و علاقه بسیار و با کمک اهالی و با مشارکت دانش آموزان در پایین دست روستا و در کوهپایه کوهسار گونئی، در زمین حاجی محمود سلطانی ساخته شد.
روزی درس جغرافیا داشتیم. موضوع درس، تدریس کروی بودن زمین بود.
معلم گفت: بچه‌ها زمینی که ما در روی آن زندگی می کنیم‌، سطح آن صاف و مسطح نیست، زمین گرد است و شکل کروی دارد.
آقای فرشباف دریافته بود که موضوع کروی بودن زمین برای بچه‌ها، موضوع سختی است و لازم است این درس با وسایل کمک آموزشی(مثل شکل کره زمین) توضیح داده شود.
مدرسه، هیچ گونه ابزار کمک آموزشی در اختیار نداشت، نه عکس رنگی اطلس جغرافیا و نه ماکت «نقشه کره زمین».
آقا معلم آن روز برای توضیح‌ عملی درس جغرافیا، یک عدد پرتقال آورده بودند.
نقشه دقیق قاره‌ها، اقیانوسها، قطب شمال و جنوب را به زیبایی و با خوش خطی بر روی پرتقال ترسیم نموده بود.
آقای فرشباف کروی بودن زمین را به صورت سهل و ساده توضیح داد و در پایان درس، پرتقال را پوست کند و قاچ‌های آن را در بین بچه‌ها تقسیم نمود.
آن روز، بچه‌های روستای زنگاوا درکلاس اقای فرشباف، هم‌ کروی بودن زمین را فهمیدند هم طعم پرتقال را چشیدند!

اردیبهشت ماه سال ۱۴۰۳