تبریزیمه مکتوب
سؤز: حبیب فرشباف – سس: کبری میرحسینی
تبریزیمه مکتوب / حبیب فرشباف
منیم عزیزیم!
عزیز تبریزیم!
سنه سئوگیلیم دئدیم؛
خاطیرلاندی گؤزلریمده گؤزللیک‌لرین.
زیروه‌سی قارلی، قارتاللی «سهند»ین؛
دره‌لری یووشانلی، یئمیشانلی «دند»ین؛
یاپراق‌لاری شفق ساچان،
اسن مئه‌له پیچیلداشان،
اوجا-اوجا قلمه‌لرین؛
داها نه‌لرین، داها نه‌لرین.
سنه قهرمانیم دئینده
«سردار»ین، «بابک»ین،
سایا گلمز ایگیت‌لرین جانلانیر گؤز اؤنونده؛
آنجاق، سنه آنام دئینده
شیرین- شیرین دیل‌لرین،
قات با قات نیسگیل‌لرین-
خاطیرلانیب، کؤورلدیر منی.
دومانلی- چیسگینلی گون‌لرین یادیما دوشور؛
آلنیم قیریشیر؛
اوزوم بوزوشور.
سن، حسرتلر پایتاختی‌سان!
سن، هیجرانلار شهری‌سن!
سن، آنالار آناسی‌سان تبریزیم!
سن، اودلارا یاناسی‌سان عزیزیم!
بلکه ائله، گؤز یاش‌لارین شور ائدیبدیر «آجی»نی؟
بلکه ائله، بو اوجداندیر ائل‌لرین-
«بایاتی»دان هؤروب سنین تاجینی:
«باشیندا ساری سانجاق
آغ سانجاق، ساری سانجاق
نه قیز اولدون، نه گلین
اودلارا یاندین آنجاق»
کیمی سنی «شهریار»لا،
«بهزاد»ین‌لا تانی‌ییر؛
کیمی‌سی ده،
سارای‌لارین بزه‌یی
خالچالی شؤهرتینله.
باشقاسی دا،
«مشروطه» بایراقلی،
«فیرقه» نیسگیللی،
«بهمن» نیفرتلی قودرتینله…
شاهلار سنه تاریخ بویو خور باخدیلار؛
گاهدان دا بیر،
اوگئی‌لیکدن شر یاخدیلار.
نه بیلئیدین-
ظالم‌لرین مسلکینده
صادق ائولاد بسله‌مه‌گین گوناهی وار.
بلکه ائله بو گوناهین اوجونداندیر
یاخین‌لار دا دؤنوب، سنه یاد اولدولار.
ایسته‌یی‌له،محبتی،
اؤز عشقینه صداقتی توکنمه‌ین ائولادلارین-
نسیل-نسیل،
گاه او بت‌ده، گاه بو بت‌ده
نهایتده جان قورتارسا یاخین، اوزاق قوربتده،
کیمیسی‌نین
دوداقلاردا سؤزو قالدی؛
کیمیسی‌نین
اورکلرده کؤزو قالدی؛
کیمیسی‌نین
زیروه‌لرده ایزی قالدی؛
آنجاق ائله هامیسی‌نین
وطنیندن آیریلارکن،
بوینو بوکوک
آرخاسیندا گؤزو قالدی…
لاکن بونا باخمایاراق
سن دایاندین؛
بیز دایاندیق؛
سن ده یاندین؛
بیز ده یاندیق.
بو گون سنین اوجا باشین آغارسادا،
یئرسیز دئییل تبریزیم!
سن هیجرانلار دوشگونوسن عزیزیم!
توتغون پاییز آخشام‌لاری
سولغون گونش شفق‌لرین عینالی‌یا سرنده،
باشینی قووزا سن ده!
سیرالاشیب
غملی-غملی اؤتوب کئچن دورنالاردان-
خبر آلسان غریب دوشموش بالالاردان،
قاققیلداشیب دئیه‌جک‌لر:
-اوزاق، یاخین اؤلکه‌لرده
بیرجه کلمه «وطن» سؤزو چکیلنده،
مینلر اینسان قهرله‌نیب آدیندان؛
سنی دویوب، سنی گؤرور-
دومان باسمیش گؤز یا‌ش‌لاری آردیندان.
پپاییز-۶۵، تهران
6 پاسخ
و یا بهتر است چنین خوانده شود:
اؤز عشقینه
صداقتی توکنمه‌ین ائولادلارین
اگر حین خواندن، پس از عشق، مکث کنیم، آنوقت به معنای اولادها و نسل های آذربایجانی- تبریزی که در عشق خود صداقتی بی نهایت و جاودانه و پایان ناپذیر دارند می شود و به نظرم این معنا مقصود شاعر نزدیکتر است.
اؤز عشقینه صداقتی توکنمه‌ین ائولادلارین
نسیل نسیل
در این بیت صداقت به عشق مربوط است و توکنمه به اولادها و نسل های فناناپذیر و جاودانه (توکنمه ین) مربوط است
موقع خواندن شعر می بایست به صورت زیر خوانده شود:
اؤز عشقینه صداقتی
توکنمه‌ین ائولادلارین
نسیل نسیل…
اگر به صورت پیوسته ” صداقتی توکنمه ین ” خوانده شود، معنا عوض می شود. صداقتی توکنمه ین یعنی صداقت بی پایان، صداقت بی نهایت
بو اوجوداندیر: به این خاطر است که
آرد: پشت سر
آلنی/ آننی: پیشانی
اؤتوب: عبور، گذر، سبقت گرفتن
اوجو: از ریشه ی اوج به معنای نوک پیکان، سر تیر
بسلمک: پرستاری کردن، مراقبت کردن
توکنمه: به پایان بردن
چیسکین: باران ریز در هوای مه آلود
خور: خفت، خوار
دوشگون: از ریشه ی دوش به معنای افتاده، درمانده، افسرده، نزول یافته
سولغون: از ریشه ی سولماخ، پژمرده
سیرا: صف، سلسله، متوالی
کؤورل: متاثر ساختن، غمگین ساختن
نسیل: نسل
یاد: دشمن، بیگانه
یاناسی: از ریشه یان یعنی سوختن
یووشان: نام گیاهی دارویی است که در فارسی خارا گوش نامیده می شود
اورک آغریلارینی بوشالدیم دئیه تبریزه مکتوب یازدین، عوصیان بولاشیقلی نیسگیل‌سل بو شئعیرده، الینی قویابیلدین کؤهنه یارالاریمیزین اوستونه، زوققولتوسونو ایچدن دوشونرک دوشوندوردون! بو یارالاری، ساغالتماق اوچون یئنی مرهملر گرکلی‌دیر!ساغ قالین ساغلام یاشایین عزیز اوستاد.
گوزلرین دولماسین!.. دایان بیر آزدا!
قلبین ده، سئوگین ده، دردین ده حقدیر..
آزادللیق بایراغی گللی بیر یازدا
تبریزین اوستونده پارلایاجاقدیر!……
ص.و
محترم ایشیق ساچانلار، تشکرلرله چوخ چوخ ایسته دیگیم قدیم یولداشیم عزیز حبیب ین شعری سسله دینله نیر، گوزل، اما او گوزل شعرین متنی مکتوب حالتده آشاغیدا یازیلیرسا، دای چوخ معنالی اولار. بو حالتده سوز بیر سند کیمی ثبت اولماماقی شعری یالقیز قویور. تشکر
اما