از ما پنج نفر
حافظ موسوی – چئویرن: رامیز تای‌نور
بیز بئش نفردن
لاپ بؤیوگوموزون
تکجه اوتوز یاشی وار ایدی
لهجه‌سی تورکو،
آغزی ایسه ساوالانین بال آری‌لاری‌نین پتکی.
بیز بئش نفردن
هله بوغو ساققالی یاخشی جوجرمه‌میش
لاپ کیچیگیمیز
کارل»ی «فریدریش»ی
(او قده‌ر ساققال‌لا)
باشی‌نین آلتینا قویوب یاتاردی گئجه‌لر.
بیز بئش نفردن
ایکیمیز
امیریه-مختاری آراسینداکی گیزلی ائویمیزدن
موتورسیکلت‌لرینه اوتوروب
قانلی اعلان‌لارینی
شهرین جنوب محله‌لرینده یایدیقدان سونرا
ائوه قاییتمالی اولدوقلارینی اونوتدولار.
بیز بئش نفردن
اوچوموز قالمیشیق
بئینیمیزده ابدیلیک پارک ائدیلمیش
ایکی موتورسیکلت‌له.
***
از ما پنج نفر
آن که از بقیه بزرگ تر بود
فقط سی سال داشت
با لهجه ترکی
و دهانی که کندوی زنبورهای سبلان بود
از ما پنج نفر
آن که از همه کوچکتر بود
با ریش و سبیلی که هنوز خوب درنیامده بود
کارل و فردریش* را
(با آن همه ریش)
شب ها زیر سرش می گذاشت و می خوابید
از ما پنج نفر
که خانه جمعی مان
بین امیریه و مختاری بود
دو نفر بر موتور سیکلت هایشان نشستند و
اعلامیه های خونین شان را
در محله های جنوب شهر پراکندند
و یادشان رفت که باید به خانه برگردند
از ما پنج نفر
سه نفر مانده ایم
با دو موتور سیکلت
که در ذهن های ما برای ابد پارک کرده اند.