شاید در دنیا کاری سخت‌تر از این نباشد که مرگ عزیزی را به مادرش خبر بدهی. نمی‌دانم چگونه این خبر را برسانم. وقتی فکرش را می‌کنم تنم می‌لرزد. بخصوص اینکه خانواده‌اش و دوستانش رابطه‌ی عاطفی عمیقی با او دارند؛ همگی دوستش دارند. ظاهرا که این‌طوری است! در هر حال، بدون او نمی‌دانم چه سرنوشتی در انتظار خانواده و اطرافیانش است! وقتی می‌گویم خانواده‌اش، منظورم مادر و خواهر و برادرش است. سال‌هاست که پدر ندارد. هیچ‌کس هم خبر ندارد پدرش کجاست. همه می‌گویند اگر پدر داشت شاید به این حال و روز نمی‌افتاد. مادر و خواهر و برادرش هم دستشان خالیست.
سال‌ها پیش وقتی پزشک‌ها گفتند سلامتی‌اش در خطر است، مادرش و اطرافیانش باورشان نشد. حق هم داشتند چون حال به حال می‌شد؛ گاهی رنگ و روش خوب می‌شد و آب زیر پوستش می‌افتاد. این‌طور که می‌شد خانواده‌اش، دوستان و اطرافیانش همه چیز یادشان می‌رفت و مثل سابق با او رفتار می‌کردند. با وجود اینکه پزشک‌ها هشدار داده بودند که رفتار غذایی خاصی را باید رعایت کند، اما اصلا توجهی نمی‌شد. یعنی نه اینکه نخواهند رعایت کنند، نه، بلکه امکاناتی می‌خواست که خانواده‌اش نداشت…
بیماری‌اش لاعلاج نبود. گفته بودند اگر رفتار غذایی و سبک زندگی‌اش را اصلاح کنید، بیماری‌اش بهبود پیدا می‌کند؛ هم خودش به زندگی برمی‌گردد هم شادی و طراوت را به اطرافیانش برمی‌گرداند.
یادم هست یک بار آخر تابستان بود که یکی از اطرافیان به مادرش گفته بود: فیروزه رفته کما، بعید است برگردد، دیگر خوب نمی‌شود! آنچنان غمی در دل مادرش نشست که کل دار و ندارش را هزینه درمان دخترش کرد. اما درمان‌ها کارساز نشد. پزشکان می‌گفتند این درمان‌ها تا وقتی که کمک نکنید رفتار و سبک زندگی‌اش اصلاح شود، فایده‌ای ندارند. البته می‌گویند دچار بیماری خودایمنی هم شده، یعنی بخشی از بدن خودش علیه سلامتی بخش دیگری از بدن عمل می‌کند.
امروز در آستانه‌ی پاییز وقتی دیدمش احساس کردم دیگر کار از کار گذشته؛ رنگ و رویش مثل گچ سفید سفید شده. انگار خونی در رگ‌هایش جریان ندارد. نفس‌هایش به شماره افتاده. دل و جگر می‌خواهد تا بتوانی بار سنگینِ آخرین نگاه‌های ملتمسانه‌ی فیروزه به مادرش را تحمل کنی….
در این حال و هوا هستم که اگر تمام کرد چگونه خبر مرگش را به مادرش برسانم، که ناگهان درِ خانه را می‌زنند. خودم را پشت در می‌رسانم و می‌پرسم: کیه؟! صدای محکمی جواب می‌دهد: پدر فیروزه هستم! فیروزه‌ی من کجاست؟ حال نگین فیروزه‌ای من، حال دریاچه ارومیه چطوره؟! آمده‌ام نجاتش بدهم….
***
آنانین فیروزه‌سی
بلکه ده دونیادا بیر سئویملی‌نین اؤلوم خبرینی اونون آناسینا چاتدیرماقدان داها چتین بیر ایش یوخدور. بیلمیرم بو خبری نئجه چاتدیریم. بو باره‌ده دوشوننده جانیم تیتره‌ییر. خصوصن ده اونون عائله‌سی و دوست‌لاری ایله درین محبت علاقه‌سی وار؛ هامی اونو سئویر. هئچ اولماسا بئله گؤرونور! هر حالدا، اونسوز اونون عائله‌سی و یاخین‌لاری‌نین طالع‌لری‌‌نین نئجه اولاجاغینی بیلمیرم! عائله‌سینی دئینده، آناسی، باجی‌سی و قارداشینی نظرده توتورام. اونون ایللردیر آتاسی یوخدور. هئچ کیم ده اونون آتاسی‌نین هارادا اولدوغونو بیلمیر. هامی دئییر کی، آتاسی اولسایدی، بلکه ده بو دوروما دوشمزدی. آناسی، باجی‌سی و قارداشی‌نین دا ال‌لری بوش‌دور.
ایللر اؤنجه حکیم‌لر اونون ساغلاملیغی‌نین تهلوکه‌ده اولدوغونو دئینده، آناسی و یاخین‌لاری اینانا بیلمه‌میشدیر. بلکه ده حاقلی ایدی‌لر. چونکی دورومو آرا بیر ده‌ییشیردی؛ بعضا رنگی-روخو یاخشیلاشیر، ات- قانا دولوردو. بئله اولدوقدا، عائله‌سی، دوست‌لاری و یاخین‌لاری هر شئیی اونودور، اونونلا اؤنجه‌دن داوراندیقلاری کیمی داورانیردی‌لار. باخمایا‌راق کی، حکیم‌لر خصوصی قیدالانما قایدا‌لارینا عمل ائتمه‌یی اونا خبردارلیق ائتمیشدی‌لر، آنجاق بو خبردارلیغا هئچ بیر فیکیر وئریلمیردی. یعنی عمل ائتمک ایسته‌میردی‌لر دئییل، بونون اوچون عائله‌سی‌نین لازیمی قده‌ر ایمکان‌لاری یوخ‌ایدی…
اونون خسته‌لیگی معالجه ائدیلمز دئییلدی. دئییردی‌لر، اگر قیدالانما و حیات طرزینی دوزلتسه، خسته‌لیگی یاخشیلاشار؛ هم اؤزو حیاتا قاییدار، هم ده یاخین‌لارینا شادلیق و طراوت باغیشلایار.
خاطیرلاییرام بیر دفعه، یایین سون گونلری ایدی؛ یاخینلاریندان بیری اونون آناسینا: «فیروزه کومایا گئتمیش، قاییتما احتمالی ضعیف‌دی، آرتیق یاخشیلاشمایا‌جاق!» دئمیشدی. آناسی‌نین قلبینه او قده‌ر کدر چؤکموشدو کی، بوتون وارینی-یوخونو قیزی‌نین معالجه‌سینه صرف ائتمیشدی؛ آنجاق معالجه‌لر فایدا ائتمه‌میشدی. حکیم‌لر دئمیشدی، اونون داورانیش و حیات طرزی اصلاح اولونانا قده‌ر سیز کؤمک ائتمه‌سه‌نیز، بو معالجه‌لر هئچ بیر فایدا وئرمز. البته، دئییرلر، اونون ائله بیر خسته‌لیگی وار کی، بدنی‌نین بیر حصه‌سی دیگر حصه‌سی‌نین ساغلام‌لیغینا قارشی فعالیت گؤستریر و بدن اؤز- اؤزونه هجوما کئچیر.
بو گون پاییزین آستاناسیندا اونو گؤرنده حس ائتدیم آرتیق ایش ایشدن کئچیب؛ رنگی گچ کیمی آغارمیشدی. سانکی دامارلاریندا قان آخمیردی. نفه‌سی ساییلیردی. فیروزه‌نین، آناسینا باخدیغی یالواریشلی سون باخیش‌لاری‌نین آغیر یوکونو چکمک اوچون جسارت و گوج لازیم‌ایدی….
بئله بیر فیکیر ایچینده‌یم کی، حیاتینی ایتیررسه، اونون اؤلوم خبرینی آناسینا نئجه چاتدیراجاغام! ائله بو آن، بیردن قاپینی دؤیورلر. اؤزومو قاپی‌یا چاتدیریرام؛ سوروشورام:
– کیم‌دیر؟!
قطعی بیر سس جاواب وئریر:
– من فیروزه‌نین آتاسی‌یام! منیم فیروزه‌م هاردا‌دیر؟ منیم فیروزه‌یی گؤهریمین – اورمو گؤلونون- دورومو نئجه‌دیر؟! اونو خلاص ائتمه‌یه گلمیشم….
