بو بایرام گونلری، نورمال مرکز شهرلر یوللاریندان اوزاقدا یئرلشن بیزیم بالاجا و ییغجام شهریمیزه، بیزدن چوخ اوزاقلاردا اولان ابهر شهریندن قارداشیمین قوناقلاری گلمیشدی. بو قوناقلارلا یاشادیغیم ماراقلی اولای‌لاری و ماجرالاری سیز اوخوجولارلا دا پایلاشماق ایسته‌دیم.
اونلار اوچ باجی ایدی‌لار؛ نیشانلی اولانین اؤز آداخلیسی ایله فارسجا دانیشماسی منه ماراقلی گلدی. کیچیک باجی‌لاری ایله صؤحبته باشلادیم؛ سوردوم: «تورکسونوز مو!؟» دئدی: «هه!» بیر آن دیشیم بوغارسیغیمی کسدی؛ سوردوم: «بس نییه فارسجا دانیشیرسینیز!» گوله‌رک دئدی: «بؤیوکلریمیز تورک دانیشدیغینا گؤره بیز ده دای نه ائده‌ک، فارس دانیشیریق!»
چایلاشاندا اونلارین اوچو ایله بو حاقدا دانیشماق داها ماراقلی اولدو منیم اوچون. کیچیک باجی‌یا سؤیله‌دیم: «سنینله نئت‌ده دوست اولسام منیمله تورکجه دانیشمالی‌سان!» اونون «آزجا بیلیرم دانیشیم»- دئدییینده، او بیری باجی‌لاری بؤیرون دومسوکله‌ییب: «نه، حرف نزن نمیتونی! وا آبرومون رفت با این ترکی حرف زدنت» دئمه‌لری‌له کیچیک باجی‌نین تورکجه دانیشماسینا اعتراض ائدیب، اونو هده‌له‌دیلر.
اونلار دانیشیقلارینا داوام ائتدیلر؛ من ایسه دونوخا گئتدیم:
حیطیمیزده‌کی کوچوک ایتیمیز همن قیزلارین بیری‌نین تزه آلمیش باشماق تایینا توخونوب، اونو بولامیشدی. بونو بیلن قوناق هئچ دوشونمه‌دن و باشماغا دا ال وورمادان در حال اونو هامارا آتماسی یادیما دوشدو. اؤز اؤزومه فیکیرلشیردیم: کوچوک ایتین توخوندوغو و بولادیغی باشماق تایینا بیر بئله حساس اولوب، وسواس گؤسترن انسان، نه اوچون اؤز دوغما آنا دیلینه بو قده‌ر لاقید قالیب، اونا لازیمی سایقی و حؤرمتی گؤسترمیر. بیلمیرم، بلکه ده بئله آداملارا بو سایقی گؤسترمه‌مک چوخ دا قریبه گلمیر…!