یکی گفت
پشت به مرگ کرده گریختم.
یکی گفت
گهواره‌ی کودک‌ام را
در تصادمِ آتشگونِ باران
گذاشته و گریختم.
شراره‌های آتش، فوران می‌کردند.
یکی گفت
زیباییِ دخترم
با معاشقه‌های کثیف
به غربتِ گل سرخ پیوست
اجسادِ بی‌خونِ
پروانه‌هایم
به دیوارها پرچ شد.
یکی گفت
آن سه زن
– آن که دریا پوشیده بود –
ستاره‌ها را در دامن‌اش پنهان کرد.
چشم‌های دریایی‌اش را چال کردند
در زیرِ خاکی بلوطی‌رنگ به نام وطن
و همه‌ی عشقِ خاک را
در گرهِ بافه‌های گیسوان‌اش بافتند
آه!
ای رودخانه‌ی دو سویه‌ی من!
ای سهمِ حسرتِ من!
باز هم
حسرت‌ام را تازه کردی.
یک نفر که دل‌اش به دل‌ام تکیه داده بود
– آهسته زمزمه کرد این را –
آه!
ای رودخانه‌ی دوست‌داشتنی‌ام
آه!
ای حسرتِ پایان‌ناپذیرم!
امروز
از مرگ گریخته‌ام
امروز گهواره‌ام را زخمی رها کرده‌ام
و در حسرتِ جاریِ تو
به گهواره‌گی رسیده‌ام
۹۹/۱۲/۸
- شعر
- یکشنبه ۱۰ اسفند ۱۳۹۹
- اوخوماق زامانی: < 1 دقیقه
- https://ishiq.net/?p=25946
بیری دئدی
اؤلومه آرخا چئویردیم قاچدیم.
بیری دئدی
اوشاغیمین بئشیینی
یاغیشین اود کیمی چاخناشماسیندا
بوراخدیم قاچدیم.
قیغیلجیم‌لار اود پوسگوروردو.
بیری دئدی
قیزیمین سونالیغی
میندار سئویشمه‌لرله
قیزیل گولون تنهالیغینا قووشدو
کپنک‌لریمین
قان چیخماز گؤوده‌سی
دووارلارا پرچیملندی.
بیری دئدی
او اوچ قادین
-او دنیز گئییملیسی –
اولدوزلاری اَتک‌لرینده گیزلتدی.
دورنا گؤزلرینی باسدیردیلار
وطن آدلی قومرال تورپاغین آلتیندا
و بوتون تورپاق سئوگیسینی
هؤردولر هؤروک‌لری‌نین دویون‌لرینده
آخ!
او تایلی بو تایلی چاییم منیم!
حسرت پاییم منیم!
یئنه ده
حسرتیمی یئنی‌لشدیردین.
اوره‌یی اوره‌ییمه سؤیکه‌نن بیریسی
-یاواشجا میزیلدادی بونو-
آخ!
سئوگیلی چاییم،
آخ!
توکنمز حسرتیم!
بو گون
اؤلومدن قاچمیشام
بو گون بئشییمی یارالی بوراخمیشام
و سنین آخار حسرتینده
بئشیک‌لنمیشم
موغان-تبریز ۱۳۷۲-۱۳۷۳ (۹۴-۱۹۹۳)
سون ائدیت ۱۳۷۸
آچیقلاما:
ایلک قاراباغ ساواشیندا ائرمنی‌لرین ۱۹۹۴-۱۹۹۳ لرده تؤرتدییی فاجعه‌لر نتیجه‌سینده اؤزلرینی آراز چایینا ووران سویداشلاریمیزی گؤره‌رکن یازیلمیشدی بو شعر. دوز بیر ایل اؤنجه ده خوجالی فاجعه‌سینی تؤرتمیشدیلر اونلار.
