هر زامان،
بیزلره قویولان بو آدی
معناسیز گؤرورم:
«مهاجر…!»
بو او دئمکدیر کی،
بیز بیر اؤلکه‌دن
باشقا بیر اؤلکه‌یه کؤچموشوک؛
بیر حالداکی مگر
کوچدوگوموز بیر اؤلکه‌نی آزادلیقلا سئچمیشیک؟!…
بیز باشقا مملکته گئتمه‌میشیک
عؤمور بویو اوردا قالماق اوچون!
بیز قاچمیشیق بوگون،
داها دوغروسو، بلکه
قوولموشوق، سورگون اولموشوق.
اونونچون بیزه
نه اینکی وطن!
سورگون اؤلکه آدلانمالی
بیزلری ساخلایان اؤلکه!
باخین!
بئله نگران – راحاتسیز اوتوروروق بیز،
امکان قدر سرحدیمیزه یاخین؛
و گوزله‌ییریک وطنه گئری دؤنن گونوموزو
هر کیچیک دگیشیگ،
سرحدین هر یانیندا گؤرونور بیزه،
و یولدان یئتیشن هر کیمدن
حرارتلی و جدی
سوروشوروق هر نه‌یی.
بیر شئی اونودولمور؛
باغیشلامیریق دا هئچ نه‌یی!
تسلیم سؤزو بیگانه‌دیر بیزه.
بیرده ساعاتلارین سوکوتی
چاشدیرمیر بیزی؛
بیز باغیرتی‌لارین سسینی
ائشیدیریک دوشرگه‌لرینیزدن بورایا قدر.
بیز اؤزوموز مگر
سیزین جنایتلرینیزین سس – سمیری کیمی
گئچمه‌دیک سرحدین بو اوزونه؟
بیزیم هر بیریمیز،
بیر شاهید کیمی
دلینمیش باشماقلاریمیزلا
جمعیتین اورتاسیندان گئچه‌رک
گؤستریر اؤلکه‌میزی
میردارلایان رسوالیقلارینیزی!
اما بیزلردن کیمسه،
بوردا قالمایاجاق؛
سون سؤز هله
دیله گلمه‌میش، دئییلمه‌میشدیر!
۱۹۳۷ دانمارک
