عروسی
نرگس هریسی

آوای سرنا در کوچه-پس کوچه های «چای کندی» می پیچید. آهنگ «واغزالی»روانه شدن نو عروسی به خانه بخت را خبر می داد. همه می دانستند این آوای سرنای عاشیق بهرام است اما متفاوت. چون اینبار خونیاگر پیر به سیاق جوانی هایش با تمام انرژی هوای داخل ششهایش را در سرنا می دمید. این عروس خوشبخت چه کسی بود که عاشیق را به چنین شور و شوقی وا داشته بود.

ماشین عروس جلو خانه ی استاد بهرام ایستاده بود. مثل اینکه عروسی نرگس تنها فرزند یکی- یکدونه ی بهرام بود. تمام عاشیق های منطقه به احترام بهرام در عروسی شرکت داشتند. عروسی به این عظمت، کسی تا به حال ندیده بود. شادی از سر و کول همه بالا می رفت؛ خصوصأ بچه های ده غرق در شادی بودند. نرگس با دعای خیر پدر سوار ماشین عروس شد. کاروانی به دنبال عروس بوق زنان به راه افتاد. ساعت ۴/۵ عصر بود. تا خانه تازه داماد در روستای «باجاباج»کمتر از ۲۰ دقیقه راه بود. کودکان روستا به دنبال کاروان پای پیاده می‌دویدند. اما فاصله شان رفته رفته زیادتر می شد.

طبق رسم منطقه ی هریس فرهاد با دست حنا بسته و با سیب سرخی در دست در پشت بام خانه منتظر نوعروسش ایستاده بود تا به محض پیاده شدن نرگس سیب را به طرف او پرتاب کند. تا فرهاد دستش را بالا برد که سیب را پرتاب کند. انگار بغض دیرین زمین ترکید. نعره ای وحشتناک از دل خاک بیرون زد. نرگس با تمام وجود فریاد می زد فرهاددددددددد…. و فریاد نرگس…….. فرهاد با نعره ی هولناک زمین در هم آمیخت و در آن واحد زیر خروارها آوار چوب و خاک مدفون شد.

روز بعد در روستای «چای کندی» با وجود اینکه در زلزله تلفات جانی نداشتند، بر سرتمام چادرهای سفید هلال احمر پارچه ای سیاه به نشانه ی سوگواری «نرگس و فرهاد»  آویخته بودند و خونیاگر پیر به چادرها سر می زد و اهالی را دلداری می داد.