آذربایجان و زبان ترکی، بخشی از کشور ایران بوده که همواره مانند دیگر قومیت‌ها نیازمند اهمیت بسیار می‌باشد، در این میان مشکلی که بیش از هرچیزی نیازمند توجه است، هنر تئاتر و بازیگری ملت ترک زبان است.
برای حمایت از تئاتر آذربایجان علاوه بر هنرمندان، مردم نیز باید در صحنه حاضر شده و شوق و ذوق خود را همانند حمایت از موسیقی‌های ترکی که در این اواخر سبب شده تا به جایگاه خاصی برسد، حامی این هنر نیز باید باشند چراکه تئاتر بخشنده روح است.
یکی از افرادی که نسبت به تئاتر ترکی حساس بوده و با اجرای آن توانسته هنر تئاتر آذربایجان را تا حدودی به سر زبان‌ها بیاورد، «علی صابررضایی»، نمایشنامه نویس باسابقه ارومیه است. وی سی سال از عمر خود را صرف نمایش نامه نویسی و هنر تئاتر، ۱۲ جلد کتاب نمایشنامه به زبان فارسی و ۷ جلد به زبان ترکی کرده و توانسته چندین اثر ترکی را نیز به روی صحنه به اجرا درآورد.
صابررضایی متولد ۱۳۳۳ در ارومیه بوده و علاوه بر نمایشنامه نویسی، دانش آموخته حقوق، قاضی بازنشسته دادگاه بوده و اکنون نیز وکیل دادگستری می‌باشد.
باتوجه به این که تهران به عنوان پایتخت ایران، مهد تمام فرهنگ‌ها به ویژه مهد هنر تئاتر و سینما به شمار می‌رود، دیگر استان‌ها و شهرها از این نعمت محروم مانده‌اند، یکی از دلایل این بی توجهی، عدم احساس مسئولیت مسئولان فرهنگی شهرستان‌ها به ویژه ارومیه می‌باشد، و دیگر دلیل آن، توجه بسیار مسئولان تهرانی به موضوع‌های مختلف شهرشان است.
غریب واقع شدن ادبیات، شعر، هنر و تئاتر آذربایجان و فرهنگ ما سبب شده تا مردم نیز هیچ حس حمایتی به فرهنگ‌ها نداشته و تعصبی قائل نشوند. درحالی که باید با همکاری مسئولان، هنرجویان و مردم، هنر ترکی را پویا داده و نسبت به استحکام بخشی فرهنگ آذربایجان، گامی بزرگ در یک جهت برداریم. فعالان فرهنگی نیز، بار سنگینی بر دوش داشته و نویسندگان با نوشتن فیلم نامه، نمایشنامه و ادبیات ویژه ترک زبان‌ها و اجرای آن، می‌توانند از سنگینی این بار کم کنند.
علی صابررضایی به عنوان یک نمایشنامه نویس در ارومیه، توانسته بعد از اجرای ۴ نمایش نامه ترکی، نمایش نامه «دایی جان پاپیل» را نیز با محوریت مشکلات جامعه به مدت ۷ روز در محل مجتمع فرهنگی هنری ارومیه به اجرا درآورد. وی در این تئاتر مشکلاتی را که به عبارتی مشکلات فاخر جامعه به شمار می‌رود را به روی صحنه برده و طور جذابی برای مردم اجرا کند. در واقع هدف از این گزارش، ایجاد حس مسئولیت در تمام قشرهای جامعه، مانند بازیگران، کارگردانان، نویسندگان، مسئولان، سرمایه گذاران و حتی مردم است.